’t Nupke Geldrop

Geschiedenis

Sevens verbrak eind 1841 de samenwerking om in Geldrop een eigen wind-graan- en oliemolen te bouwen, waartoe hij op 18 december van dat jaar aan Z.M. Koning Willem II vergunning vroeg.

Het gemeentebestuur van Geldrop liet reeds vijf dagen later (!) aan de Commissaris van de Koning weten dat er geen bedenkingen tegen het plan bestonden.

Toen de molen in 1843 verrezen was, verkreeg Sevens ingevolge de wet van 28 maart 1828 op zijn verzoek vrijdom van grondbelasting voor acht achtereenvolgende jaren. Hij heeft ze niet kunnen volmaken, want in 1849 reeds overleed de toen zestigjarige mulder.

De erven Sevens zetten de zaak voort en staan dan in het patentregister beschreven als “windkorenmolenaar, boekweitmolenaar, moutmolenaar, olieslager en garstpeller” en in 1849 volgt zijn 28-jarige zoon Anthonius hem op als molenaar.

Daarna meldt zich weer de familie Verbeek in de persoon van de uit Heeze afkomstige Theodorus Verbeek, een rasechte molenaarszoon, die in 1870 op 38-jarige leeftijd de molen aankoopt. De mulder vestigt zich met zijn vrouw – Christina Dupuis, dochter van de huisarts Dupuis uit Heeze – en zijn twee kinderen vanuit Stiphout in Geldrop. De perceelsaanduiding gewaagt in 1873 van de Kiezelweg en de mulder staat in het laatste patentregister beschreven als “windkorenmolenaar, binnenlands koopman in het klein, moutmolenaar, bij afwisseling olieslager”.

Als Theodorus Verbeek zich tenslotte uit de zaken terugtrekt, zetten zijn zoons het molenbedrijf voort, tot in 1920 de derde eigenaar op de molen komt: de dan 26-jarige Paulus Joseph Rooymans, die zich al een jaar eerder vanuit Eersel in Geldrop vestigde. Als zijn beroep wordt vermeld: “molenaar, reiziger en herbergier”.

De in de kadastrale legger als graanoliemolen aan de Kiezelweg aangeduide windmolen zal dertien jaar in Rooymans bezit blijven; hij verkoopt deze in 1933 aan molenaar Obbing.

Molenaar Johannes Bernardus Obbing werd geboren op 30 juli 1896 in Wehl. In 1932 komt Obbing met vrouw en kind vanuit Waalre in Geldrop wonen en vestigt zich na aankoop van de molen in het molenhuis aan de Laarstraat. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren: twee dochters en een zoon. Bij de bevrijding van Geldrop in 1944 wordt de elfjarige zoon Antonius door een militair voertuig overreden. Molenaar Obbing bleef tot aan zijn dood in 1967 zijn beroep uitoefenen. Zijn vrouw was in 1963 overleden, waardoor de molen in eigendom overging naar de twee dochters: Hendrika en Johanna Obbing.

Omdat de dochters niet het beroep van molenaar uitoefenden, stond de molen de volgende tien jaar buiten werking, wat leidde tot groot verval. Wel werd de molen in 1968 op de rijksmonumenten-lijst geplaatst. De gemeente Geldrop, die zich in 1949 al verbonden had om mulder Obbing niet in de uitoefening van zijn beroep te belemmeren en daarom aan de nieuwe weg, de Molenakker een open bebouwing voorschreef, liet notarieel vastleggen dat zij bij eventuele verkoop van de molen recht van voorkeur had.

In 1978 kon de gemeente Geldrop – na veel vijven en zessen – het koopcontract ondertekenen en werd – met grote inzet van molenbouwer Adriaens en de gemeente – aan een algehele 200.000 gulden kostende restauratie begonnen die een jaar in beslag zou nemen. Hiermee heeft Geldrop een volwaardige in goede staat zijnde molen op zijn grond weten te behouden; niet meer om het broodnodige graan te malen, maar wel als een levend monument, zichtbare cultuur uit een nabij verleden, tot ‘Leringhe en de vermaeck’ voor ieder die erin is geïnteresseerd.

Op 10 mei 1980 (Nationale Molendag) werd de molen officieel weer in gebruik genomen. Wim Vlemmix werd vrijwillig molenaar en bemaalde tot januari 1989 de molen, toen hij zijn werkzaamheden op de molen overdroeg aan vrijwillig molenaar Hans Tielemans. In 1994 kwam er nog een vrijwillig molenaar bij, Frans Tullemans. Naderhand zijn zowel Dave Royle als Willem Boender het team komen versterken. Op 31 december 2019 is Hans Tielemans na 31 jaar het beheer van de molen gevoerd te hebben gestopt.

Laatste nieuws van onze molens